Triumph Tiger1200 XRT 2019 (reistest)
Het vlaggenschip van Triumph heeft sinds 2018 de helft van zijn benaming overboord gekieperd. Of dit deel uitmaakt van de beoogde gewichtsbesparing weet ik niet, maar voortaan heet de Tiger1200 Explorer ‘gewoon’ Tiger1200. Kort en bondig, al is het straatmodel met gietwielen, de XRT dus, veruit de meest complete versie die ze ons bij TC Zaventem ooit hebben meegegeven.
Een jaar later heeft de 3e generatie van het Explorer-model, zonder de expliciete Adventure-verwijzing, nog alles in huis om je reisdromen waar te maken. En dat met de meest geavanceerde technologie die je ondertussen ook bij de concurrentie aantreft.
De Tiger1200 XRT brengt je ver, héél ver. Wij zijn al tevreden met een tochtje naar de Franse Alpes du Sud.
Het neusje van de zalm dus in een oerdegelijke Britse jas. Met zijn 80 jaar verdient de Tiger als langstlopende model tout court alle aandacht. Zoniet herinnert het breed over de tank uitgesmeerde 1200-logo je er wel aan!
De tijdloze Tiger, zo zou je het langstlopende model van Triumph kunnen noemen.
Komt het logo wat schreeuwerig over, het onderscheidt in ieder geval de huidige Tiger van zijn nog niet eens zo oude voorganger van 2016. Dat is misschien wel de bedoeling, want op het eerste zicht lijkt er niet zo veel veranderd. Die indruk verandert gauw van zodra je de motor start. En dan heb ik het niet over de LED-verlichting of de sleutelloze start en het opvallende TFT-scherm voor je neus. Onderhuids is een en ander aangepakt, waarmee de potige Brit met hernieuwde kracht ten strijde trekt. In Beieren hebben ze niet voor niets hun GS een update gegeven ondertussen …
Nog gauw even een ritje op Vlaamse bodem, zonder koffers en passagier.
Strijd op hoog niveau
Ons strijdtoneel speelt zich af op hoog niveau, meer bepaald in de zuiderse Franse Alpen. Besneeuwde bergtoppen tegen een azuurblauwe hemel vormen het perfecte decor voor het kristalwitte tijgerexemplaar dat we berijden.Voordat we echter in Frankrijks hoogstgelegen stad arriveren, hebben we nog een dubbele dagmars aan ons been.
Onderweg naar het zuiden houden we halt in Ornans, een schilderachtig dorp in het Franse departement van de Doubs. Ons bedje is, heel toepasselijk, gespreid in Hôtel de France.
Via de Franse Haut-Jura en het pittoreske meer van Annecy maken we van de 1.000 km richting Briançon een afwisselende en hoogst verteerbare rit. Dat laatste hebben we te danken aan de ongemeen comfortabele zit en gemakkelijk te activeren cruise control die onze langeafstandsloper onvermoeibaar in dezelfde cadans doet lopen. De semi-actieve vering, lekker schakelende quickshifter en haast even onmerkbare cardan doen natuurlijk ook hun duitje in het zak. Voeg daar de afwezigheid van enerverende vibraties of ergerlijke geluiden aan toe en je begrijpt dat onze eerste toerindruk het beste laat verhopen voor de volgende dagen.
De Haut-Jura is een ideale opstap naar het betere bochtenwerk.
Spelen met de joystick
De kilometers mogen dan vlot door de gehaktmolen gaan, enige afleiding kan nooit kwaad, zeker op een volle maag. Hiervoor heb je te allen tijde een joystick op de linkerstuurhelft bij de hand. Want het TFT (Thin Film Transistor)-scherm ziet er als opvolger van het lcd display niet alleen beeldig uit, het tovert werkelijk alle informatie die je nodig hebt op de schermstijl van je keuze.
Een TFT-scherm is vandaag de normaalste zaak op een motorfiets.
Het is ook met deze joystick dat je van geselecteerde rijmodus kan veranderen terwijl je rijdt. Gashendel dicht, koppeling in en klaar is kees. Niet dat we onze vooraf ingestelde sportmodus hebben gewijzigd in één van de vier andere standen (rider, rain, road, off-road). Met de semi-automatische vering van Triumph (TSAS) hoef je je ook niets aan te trekken van de optimale instellingen van de WP-vering. In de auto-stand detecteert het systeem de ondergrond waarop je rijdt en past het automatisch de demping en de voorspanning aan.
Een robuuste verschijning waar we niet genoeg van krijgen.
Waarmee we wel een tijdje zitten prutsen, is het windscherm. Dat is gelukkig elektronisch verstelbaar. Dat is maar goed ook, want met mijn 1m79 is het zoeken naar de juiste positie. Dat blijkt uiteindelijk niet de allerhoogste stand te zijn. Dan zit de toprand van het scherm immers in de weg. Maar het stevige scherm zet je wel efficiënt uit de wind. Ook je onderlichaam zit goed beschermd achter de brede schouders van de Brit. Grote handkappen kunnen natuurlijk niet ontbreken op een avontuurlijke allroad. Deze zijn trouwens gemakkelijk te verwarmen, net als het getrapte zadel.
Met twee voeten op de grond
Ondanks het gewicht, waarvan toch 11 kg werd afgeknepen in vergelijking met de 2016-versie, bekruipt je niet meteen het angstzweet als je in het zadel kruipt. Met beide voeten op de grond sta je niet alleen standvastig in het leven, maar ook op de weg. Je moet al een dwerg zijn als je in de laagste standaardstand (835 mm) van het zadel niet aan de grond geraakt. Bovendien laten de kilo’s zich amper voelen van zodra je de 141 pk’s en 122 Newtonmeters beroert. Je zou haast denken dat iedereen er zo de baan mee op kan.
Niks heerlijker dan motorrijden, zeker als je de weg voor jou alleen hebt!
Een krachtpatser hoef je niet te zijn, maar droog hangt er toch nog steeds bijna een kwart ton aan de lijn. Een maximum laadvermogen van 228 kg lijkt misschien veel, maar bepakt en bezakt met (vrouwelijke!) duo staat de weegschaal sneller dan je denkt onder druk. Kilootjes die je de ganse tijd met je meetorst, ook als het door omstandigheden net iets minder vlotjes dreigt te gaan. Een lichtere accu en titanium einddemper kunnen daar helaas niets aan verhelpen. Al zorgt de kortere knalpot wel voor een heerlijke sound van de triple!
De Alpen dragen in juni nog een wit kleedje … net zoals onze Tiger1200!
Vol vertrouwen de bochtjes in
Stoeien naast het terrein zit er sowieso niet in. Daarvoor hebben we genoeg aan de weg. Deze blijft immers niet eindeloos lang en breed. Met cols zoals de Télégraphe, Galibier en Lautaret komen de Pure Alpen wel heel dichtbij. Die hebben we zo laat op de dag zelfs helemaal voor ons alleen. Vol vertrouwen gooien we de Tiger van links naar rechts en omgekeerd. De semi-actieve ophanging en sportieve quickshifter tonen zich van hun beste kant. Met het voetje op de achterrem gaat het snel maar veilig naar beneden.
De col d’Izoard is één van Frankrijks mooiste bergpassen.
Na Frankrijks hoogste stad volgt al gauw Europa’s hoogste gemeente. De col d’Izoard leidt ons in gezelschap van snelle en minder snelle tweewielers naar het zonnedorp Saint-Véran. De fotografen langs de weg hebben hun handen vol. Toch laten we ons niet verleiden tot stoer testosteronvertoon. Daarvoor is het landschap veel te mooi om enkel maar oog te hebben op de weg.
Na regen komt zonneschijn
De door cardan aangedreven zesbak schakel je nochtans in no-time in hoogste versnelling. Als het snel moet, komt de shift assist van Triumph goed van pas, zowel bij het op- als afschakelen. Zowel op de col d’Agnel als die van Bonette rijden we op Frankrijks hoogste asfalt … en in de regen.
De ene col na de andere rijgen we aan onze spreekwoordelijke degen.
Dat laatste is meteen de gelegenheid om te testen of we het achterop droog houden. Bezorgd zjin we niet, want de aluminium koffers zijn zowat het beste wat je op de markt kan vinden en hebben ons in het verleden nooit teleurgesteld. Die zekerheid geldt ook nu weer!
De gorges du Cians zijn net als die van de Daluis een el dorado voor de motorrijder.
Dat er na regen zonneschijn komt, daar mag je eveneens donder op zeggen. De col de la Bonette verbindt niet voor niks de Alpen met de Middellandse Zee. Zowel in de gorges du Cians als in het door de Var diep ingesneden dal van de Daluis bakken we ze roodbruin. Een voorproefje van wat ons de volgende dagen te wachten staat met een ovenverse canicule op het menu. Gelukkig swingt de temperatuur van het motorblok niet uit de pan.
De zuidelijke Franse Alpen. Been there, done that!
Een tijger is geen geit
De ene col is de andere niet in de Franse Alpen. Vaak zit het venijn in de staart, zeker als die kwispelt van plezier omdat hij nog eens iemand op bezoek krijgt. Dat is het geval met de col de Pontis, hoog boven het langgerekte Lac de Serre-Ponçon. De steile klim, in combinatie met de overvloedige kiezelslag, maakt van onze tijger niet meteen een berggeit. Ook tijdens de afdaling is het uitkijken geblazen, zeker wanneer een dolgedraaide wielertoerist zijn zinnen heeft gezet op ons. Een ongelijke maar niet ongevaarlijke strijd die je alleen maar in de bergen kan tegenkomen!
Opgelet, je bent niet alleen met je snelle tweewieler op de Route des Grandes Alpes!
Van sneeuw is dan ook geen sprake meer als we de Galibier in tegenovergestelde richting oprijden. Bovendien lijkt het wel of half Nederland de col wil opfietsen, dus maken we ons snel uit de voeten. Na de drukte in en rond het meer van Annecy kunnen we eindelijk weer wat zuurstof happen in de dunbevolkte Jura. Kunnen we gelijk weer genieten van dat beresterk blok tussen de benen.
Zuurstof happen in de Franse Jura.
En reizen maar …
Heeft men de Tiger ontegensprekelijk lichter gemaakt, het zijn toch vooral de sublieme veerafstelling en het gelikte TFT-scherm die het meeste indruk op ons hebben gemaakt. En met het Full Option XRT-model heb je werkelijk alles aan boord om je reis zo comfortabel mogelijk te laten verlopen. Waarop wacht je dus nog?